کودکی بی پایان

تلویزیون داره پیر می شه ظاهرا یازدهم مهر پنجاه و یک سال پیش دانش آموخته هارواردی از انتهای الوند اولین برنامه های زنده را برای تهران پخش کرده و امروز بعد نیم قرن خدمت یا خیانت تلویزیون به حق یا نا به جا تو خیابونها به عنوان ... فریاد شده. و مردمی که عصبانیند از این جعبه ای که قرار بود آینه ای در برابرشان باشد. عصبانی ترن. بعد پنجاه سال این کودکی که بزرگ نشد هنوز از سایه های خودش هم می ترسه. هنوز جرات دست کشیدن از دست پدر رو نداره هنوز باید تظاهر کنه که داروی تلخی ای که باید خورده بشه.هنوز باید دست به دامن این قانونو اون تبصره بشه که تماشاگرانش از گرد بساطش توان بلند شدن نیابند.روزهای بدتری هم در پیشه.یکی از متهوعترین موجوداتی که می تونی تصور کنی یه کودکه که بزرگ نمی شه