شاهزاده ای که نیستیم : گزارش اقلیت

بازی ها بازی نیستند بازی ها یی که به صورت اجتماعی انجام می شوند همانقدر امری اجتماعی هستند که هز دیگری که طبقه بندی دیگری دارد. بازی های به تناسب سطحی که شرکت کنندگان می توانند در آن مشارکت کنند بازتاب دهنده مشکلات دردها عقده ها و شادی ها و مطالبات و پیروزی هایی هستند که مردم در آن سطح حس می کنند.ملت به مثابه یک اجتماع تصوری بیشتر از آنکه هنگام نگاه کردن به تلویزیون و نقشه و سخنرانی رئیس جمهور...عینیت داشته باشد در رخدادهای نمادین قابل دسترسی و لمس کردن است. وقتی تیم ملی ایران پیروز می شود ایران برای ما عینی تر از هر لحظه دیگر است . وقتی به جای شکست تیم ملی هندبال از شکست ایران استفاده می شود کسی در معنی و درستی این تعبیر شک نمی کند .در زمانه جدید و در عصر جهانی شدن و کم رنگ شدن هر آنچه مرز و حریم بین کشورها و دولتها و هویت های ملی  بوده آنچه دولت ها و کشورها را بیشتر در موقعیت های هویت زا قرار می دهد.آیین های نمادینی که در سطح ملی برگزار می شوند . طراحی و قالب بندی این رخدادها باید چنان صورت گیرد که اجتماع نمادین ملت را در اعم ترین حالت خود قرار دهد که بتواند چتر ملت بر همه آنهایی که جزو این مجموعه قرار است به حساب بیایند بگستراند.  فارسی به مثابه یک زبان و هویت برای ایران مخصوصا در مقابل و در سرزمین کشورهای عربی باید مورد تاکید قرار گیرد. انتخاب شعار شاهزاده های پارسی برای تیم ملی ایران در قطر شاید با توجه به این کارکرد بیرونی و  قدرت نمایانه ای  که در آن منطقه این شعار می تواند داشته باشد صورت گرفته است. اما در کشوری که من زندگی می کنم اقلیت قابل توجهی از آیرانیان بی نقصی هستند که نمی توانند فکر کنند آنان هم به  مدد هر شعبده تاریخی و گفتمانی یک شاهزاده پارسی هستند. ایرانیان کاملی که حق دارند در غرور ملی ای که شاید این شاهزاده ها برای کشور بیافرینند به اندازه همه آنهایی که خود را فارس  می دانند شریک باشند.کسانی که  هیج گاه کسی آنها رابه عنوان فارس قبول ندارد و در تمام عمرشان جزوی از این هویت نبوده اند.و شاید خودشان هم از آنچه که هستند راضی تر باشند.قالب و بسته فارسی  در معنایی که برای ۷۰ میلیون ایرانی دارد چنان اعم نیست که همه این اجتماع تاریخی را در بربگیرد.و اتوبوسی که این شعار بر بدنه آن نقش بسته چنان بزرگ نیست که از سرخس تا خرمشهر از بازرگان تا ایرانشهر را بتوان در آن جای داد. چنین شعاری هر قدر هم که از منظر بیرونی مناسب قوی زیبا و تاریخی باشد برای آنچه روح و هدف نهایی یک نمایش ملی است نقض غرضی است که برآ از مده از گفتمان امتحان شده ای در مورد هویت ملی کشور و بازنمایی است.