داستان بی پایان

چند روز قبل مرتضی میرباقری در کنفرانسی خبری از تغییرات ساختاری در معاونت سیمای سازمان صداو سیما خبر داد که بر مبنای آن به جای چند شبکه  عمومی موازی شبکه یک به مخاطب بزرگسال شبکه دو به کودکان و شبکه سه به جوانان اختصاص می یابد. آنچنان که مک کوئیل در مخاطب شناسی اش می گوید می توان برای یک سازمان پخش دو نوع برخورد با مخاطب را قائل شد. سیستمهای مبتنی بر تنوع داخلی  که در آن رسانه مخاطبان ناهمگن از نظر اجتماعی را با محتوای ناهمگن و متنوع خود جذب می کند بدون آنکه خود رسانه جهت گیری سیاسی و اجتماعی مشخصی داشته باشد. سیستم مبتنی بر تنوع خارجی که در آن رسانه با ذهنیتی مشخص برای گروه اجتماعی مشخصی برنامه پخش می کند. شکاف اجتماعی که بر مبنای آن مخاطبان تقسیم بندی می شوند معمولا مبتنی بر تفاوتهای سیاسی و مذهبی و فرهنگی و سبک زندگی های موجود در جامعه است. آنچه معاون سیمای سازمان صدا و سیما اعلام کرده حرکت شبکه ها از مدل تنوع داخلی به تنوع خارجی است. که تقسم بندی مخاطبان در آن بر مبنای مهمترین شکاف مشروعی که سازمان تشخیص داده- سن - انجام گرفته است. این تغییر هر چند ظاهرا مبین افزایش حق انتحاب و تنوع برنامه ها برای مخاطبان است. ولی در عمل موجب از بین رفتن اندک تفاوت موجود در سلیقه ها و ترجیحات و اولویتها برنامه سازی و پخش در حوزه های مشابه خواهد بود. و در نهایت موجب کاهش تنوع محتوی رسانه ای و کنترل متمرکزتر برنامه های تولیدی در یک حوزه برای مخاطب خواهد بود.که به نظر نمی رسد تنگ گرفتن زمین برای مخاطبان در زیر آسمانی باز گره ای از مشکلات میرباقری باز کند.