دایی بودن

دایی را می توان در بستر روانشناختی اش دید که چگونه خواستنش را به همه تحمیل می کند . کسی را دید که خوابهایش برایش مهمند. دایی بیشتر آن تغییراتی را که ما برای توسعه یافتگی در ذهنیت افراد لازم داریم را در حود ایجاد کرده است. دایی شخصیت موفقیت طلبی دارد که نیاز ما برای حرکت به جلو است.
دایی را می توان در متن جامعه اش دید که چگونه این مسیر برای او باز می شود که به دنبال آرزوهایش بیاید و چگونه همه زندگیشو مدیون نچات از اردبیل است و به آن هزارانی اندیشید که درگیر اردبیل می مانند. می توان دایی را محصول و نمونه ای از سیاست نگاه به بیرامون بعد انقلاب دانست و فرصتهای ظاهرا بی ارتباطی که در اثر گسترش اموزش عالی ایجاد می شود. دایی را می توان با کارکرد گذراندن فوتبال ایران از آماتوریسم سنتی به حرفه ای گری مدرن و ملزومات آن فهمید . دایی را با تطهیر یول در آوردن و سرمایه دار ی در فوتبال و جامعه و تغییر فضای ذهنی جامعه ورزش فهمید. دایی را با تغییر کارکرد فوتبالیست فهمید و....
و به نظر من مهمتر از همه می توان دایی را به مثابه نشانه ای با معانی مختلف فهمید دایی به مثابه خوابی برای بچه ها و حجت تن زدن از قبول الگوی رایج بیشرفت دایی به معنی غلط بودن انگاره ها و اسکیما های قومی و فرهنگی دایی به معنی سماجت و تحمیل . دایی به معنی نفود و ابهام و غرور ....... خوانده می شود و فهمیده می شود. چنین معانی است که برای او در سطح جامعه هواخواهان و منتقدان مصمم و بی تردیدی ایجاد می کند .نشانه دایی نشانه تودر تو و بیچیده ای است که به معانی متعارضی امکان بازنمایی می دهد. که اکثریت این معانی و مدلولها نشان از عامه بسندی و تطابق با الکوهای کهن قهرمانی مظلوم ندارند. دایی در غالب جهات خود بدیده مدرنی است که در متنی سنتی تر به صورتی تاویلگرانه خوانده و فهمیده می شود. ( که اتفاقا خود دایی هم سعی در ارائه چنین تفسیری از خود دارد). تا معانی دگرگون ساز و تغییر دهنده اش ناخوانده بماند.