بار تحمل ناپذیر کاغذ

 توی کتابخانه ٬ کتاب پیرامون ساخت و نقش رسانه ها ٬ از انتشارات پژوهشکده علوم ارتباطی و توسعه ایران را نگاه می کردم . ساخت مدرن سازماندهی و اجرای سمپوزیم شیراز (که کتاب ویراسته مطالب آن است) و مطالب جامع و لابد به روز آن در زمان خودش برایم جالب بود و جالب تر عدم حضور تقریباْ هیچ یک از نویسندگان و دست اندرکاران پرشمار آن سمپوزیم در فضای جامعه ارتباطی بعد از انقلاب . صاحب نظرانی که  حوزه کاری غالبشان تلویزیون رادیو و مباحت توسعه ای ارتباطات بود و به هر روی نتوانستند در بعد انقلاب به کار خود ادامه دهند و پیامد آن وزن بی منطق و بی است که اساتید و دست اندرکاران روزنامه ها و روزنامه نگاری در بافت جامعه ارتباطی کشور یافته اند.تفوق ذهنیت کاغذ پایه موجب هدایت رشته ارتباطات و دانشجویانش  به بررسی و توجه به رسانه ای شده که به صورتی روزافزون اهمیت و مخاطب خود را از دست می دهد و موجد غفلت  از سایر رسانه ها و وجوه ارتباطات  که عرصه واقعی تاتیر و تاتر ارتباطات در زمانه ماست  ٬ و نتیجه آن لوث و تزئینی شدن درک عمومی از رشته ارتباطات  و غیبت آن از صحنه هاو عرصه های تصمیم سازی کشور .