ژانر رمضان

تا یکی دو سال دیگه می توان رمزگان ژانر رمضان را تدوین کرد. سریالهایی که با هدف هدایت مردم به راه راست با بازنمایی و دعوت به ارتدکس ترین لایه اخلاقی - گفتمانی جامعه تولید می شوند. بعد ازمک لوهان قائل شدن به نوعی ذات گرایی برای رسانه ها و مشخص نمودن توانایی های آنها برای انتقال سطوح متفاوت معنا نظریه غالب در مطالعه رسانه های جمعی بوده است. آنچه در بس زمینه ژانر رمضان دیده می شود باز آفرینی استعاره تلویزیون به مثابه منبر است که مخاطب میلیونی را بای سفره ناگزیر افطار و اذان همراه خود می یابد و وعده بازآفرینی کارکرد مسجد و روحانی در لفافه ملودرام های آبکی برای خودسازی و تهذیب نفس معنوی یا حداقل عبرت روحانی را می دهد. (امری که از طرف روحانیت با تشکیک مواجه شده است.) بی توجهی تلویزیون به تبعات مصرف مستقیم و آویزش ملودرامهای آبکی به مفاهیم دینی و ارجاعات مکرر به متون و مقدسات موجب جانشینی بازآفرینی های دراماتیک تلویزیونی از مفاهیم به جای مدلول اصلی می گردد. مفهوم شیطان از مفاهیمی است که به تقلید از جریان سینمای غربی (بی توجه به تفاوت مرجع تفسیری این نشانه در دو فرهنگ) در بوششی دینی مورد علاقه رمضان سازان قرار گرفته و به لطفشان امروز می توانیم کلکسیون کاملی از انواع شیاطین مونث و مذکر را در حافظه مان بیدا می کنیم . که بخش بزرگی از مدلول شیطان در ذهنمان شده اند. تاکید بر حضور فعال و عامل و فیزیکی شیطان در میان جامعه نیمه عقلایی و نیمه افسونی ما مشخص است که به سود منطق کدام گفتمان است. و عجیب نخواهد بود که بازار انواع آنتی شیطان از حرز و چشم زخم و فالگیر و دعانویس گرم باشد. و باز عجیب نیست که واکنش گفتمانهای دیگر جامعه به صورت تمسخر آخرین ظهرور شیطان در عصر ما (الیاس) خود را به سطح تقابل و رد کل مفهوم شیطان و همبسته هایش بکشاند. بهتر است با تسامح قبول کنیم که شکل محتواست و رسانه بیام است و گرده تلویزون تحمل هر استعاره ای را ندارد. (اگر الیاس بگذارد