ژانر رمضان

تا یکی دو سال دیگه می توان رمزگان ژانر رمضان را تدوین کرد. سریالهایی که با هدف هدایت مردم به راه راست با بازنمایی و دعوت به ارتدکس ترین لایه اخلاقی - گفتمانی جامعه تولید می شوند. بعد ازمک لوهان قائل شدن به نوعی ذات گرایی برای رسانه ها و مشخص نمودن توانایی های آنها برای انتقال سطوح متفاوت معنا نظریه غالب در مطالعه رسانه های جمعی بوده است. آنچه در بس زمینه ژانر رمضان دیده می شود باز آفرینی استعاره تلویزیون به مثابه منبر است که مخاطب میلیونی را بای سفره ناگزیر افطار و اذان همراه خود می یابد و وعده بازآفرینی کارکرد مسجد و روحانی در لفافه ملودرام های آبکی برای خودسازی و تهذیب نفس معنوی یا حداقل عبرت روحانی را می دهد. (امری که از طرف روحانیت با تشکیک مواجه شده است.) بی توجهی تلویزیون به تبعات مصرف مستقیم و آویزش ملودرامهای آبکی به مفاهیم دینی و ارجاعات مکرر به متون و مقدسات موجب جانشینی بازآفرینی های دراماتیک تلویزیونی از مفاهیم به جای مدلول اصلی می گردد. مفهوم شیطان از مفاهیمی است که به تقلید از جریان سینمای غربی (بی توجه به تفاوت مرجع تفسیری این نشانه در دو فرهنگ) در بوششی دینی مورد علاقه رمضان سازان قرار گرفته و به لطفشان امروز می توانیم کلکسیون کاملی از انواع شیاطین مونث و مذکر را در حافظه مان بیدا می کنیم . که بخش بزرگی از مدلول شیطان در ذهنمان شده اند. تاکید بر حضور فعال و عامل و فیزیکی شیطان در میان جامعه نیمه عقلایی و نیمه افسونی ما مشخص است که به سود منطق کدام گفتمان است. و عجیب نخواهد بود که بازار انواع آنتی شیطان از حرز و چشم زخم و فالگیر و دعانویس گرم باشد. و باز عجیب نیست که واکنش گفتمانهای دیگر جامعه به صورت تمسخر آخرین ظهرور شیطان در عصر ما (الیاس) خود را به سطح تقابل و رد کل مفهوم شیطان و همبسته هایش بکشاند. بهتر است با تسامح قبول کنیم که شکل محتواست و رسانه بیام است و گرده تلویزون تحمل هر استعاره ای را ندارد. (اگر الیاس بگذارد

رخ ماه ببوسید چو بر بام بلندید

تراژدی یک انگاره : چه چهل سال بعد

 

این طرح پرتیراژترین تصویر چاب شده در دنیاست.  طرحی از تصویر چه که چشمانش با پیشانی بلندش در بر گرفته شده و با  نگاهی نافذ و خیره که چگالی خشم و نارضایتی از آن فوران می کند به بیرون از قاب می نگرد. . تصویر اصلی توسط البرتو کوردا عکاس مخصوص فیدل در 5 مارس 1960 در جریان تشییع جنازه قربانیان انفجار یک کشتی در هاوانا گرفته شده بود. کوردا در آن مراسم تنها توانسته بود دو فریم از چه عکاسی کند . این عکس تا 1967 تنها بر دیوار آتلیه کوردا آویخته بود و در آن سال توسط ناشر چپ گرای ایتالیایی جیاکومو فلترینلی به اروپا اورده شد .کوردا تمام حقوق چاپ غبرتجاری عکس را واگذار کرد و عکس در مجلات اروبایی چاب شد. جیم فیتزپاتریک گرافیست جوان ایرلندی نسخه ای از عکس اصلی را به واسطه یک گروه آنارشیست آلمانی از سارتر گرفت و با افزایش کنتراست تصویر و از بین بردن تنالیته خاکستری آن را برای تبدیل شدن به نماد یک اسطوره و آرمان آماده کرد. نوع زندگی و مرگ چه که مطابق با الگوهای شناخت اسطور ای بود و سعی موجود برای از بین بردن هر یاد و نامی از او موجب گرایش به این تصویر به عنوان نماد انقلاب و تغییر شد. که همزمان با بهار پراگ و شورشهای 1967 بود که عموما نشانگر تمایل مردم به تغییر بنیادی و ساختارشکنی و عبور از مرزهای اندیشگی موجود بود و چه نماد این خواستها بود و انگاره چه به عنوان نشانه ای بازتاب دهنده همه ابعاد خواستها و آمال انقلابیون و جو نارضایتی اجتماعی نظام گریز سالهای دهه 60 و 70 بود. با گذشت زمان و تغییر مردم و معانی  انگاره چه در بطن سرمایه داری  تبدیل به نماد خواست تغییر بنیادی و ساختارشکنی و فرا اندیشی در هر زمینه ای شد . چه در غرب برندی شد که لوگوی آن انگاره چه گوارا است و شعار آن تغییر و فرا رفتن از ساختار و مرزشکنی است.انگاره چه ناد ی برای مد رادیکال اخلاق جنسی رادیکال و...شد.نظریه ای هست ه می گوید هر تصویری تنها مدت محدودی قبل از بلعیده شدن توسط کاپیتالیسم می تواند وجود داشته باشد. کابیتالیسم انگاره را در درونش حل کرد و آن را به صورت نقشی تزیینی برای پارجه لباسهای زیر  و کاغذ بستنی مگنوم با طعم گیلاس و .... درآورد.ولیقدرت انگاره هنوز معانی اولیه را هم بر می تافت .چه همزمان نماد جنبشهای ضدچهانی سازی و سبز ها و عدالت گرایان است. امروز این  نگاره را از دیوارهای سرزمینهای فلسطینی تا بوتیکهای کشورهای خاورمیانه دیده می شود. در آمریکای لاتین هنوز این تصویر یک انقلابی بومی است که چاوز در مراسم عمومی  تی شرت چه را می پوشد و مورالس بر جلوی نگاره چه سخنرانی می کند. هیچ تصویری در دنیا چنین ترکیب معنایی متناقضی از کابیتالیسم و تجارت و مذهب و انقلاب را  همزمان با خود نداشته است.
منبع : بی بی سی