ارتباطات از رخداد تا سمینار

جمعه که دکتر خرمشاد تو تلویزیون با یه مجری (که خلاقانه ترین سئوالش این بود که آی دکتر شما که تو فرانسه درس خوندین مشکلی ندارین )راجع به علوم انسانی و قضایای فعلی صحبت می کرد.گفت که علوم انسانی ما حتی سوای این انتقادات ایدئولوژیک با معیارهای سکولار هم چنگی به دل نمی زنه و اگه کسایی حس می کنن که تعطیلی علوم انسانی کلا بی اشکاله یه بخشیش به ضعف علوم انسانی و عدم انجام وظایفش بر می گرده و اینکه هنوز علوم انسانی ما تمایل به روشنفکرنمایی و اپوزسیون گری داره و به اصطلاح دل به کار ملک و ملت به عنوان عالم علوم انسانی و اجتماعی نمی ده و مثالش هم موضوع تاریخ معاصر بود که همه آثاری که ارزش خوندن داشته باشند ترجمه ای هستند. و ... هر چند جواب این گلایه ها را سالهاست که علوم انسانی چی ها با نظریه انباشت غیر کاربردی دانش انسانی و اجتماعی در ایران داده اند. ولی مثل غالب چنین مواردی واقعیت باید چیزی  بین این دو نگاه باشد. چند وقت قبل که سایت گروه علوم سیاسی دانشگاه تورنتو  رو می دیدم. از جمله کتابهای در دست انتشارشون از رونالد دایبرت انقلاب سایبر ایران  بود .سرعت به روز بودن و عینیت تحقیق  جالب بود.  دیروز و پریروز که اینجا کنفرانس دین و رسانه بود مرور عنوان مقالات و شرکت کننده ها  بیشتر نشانگر  ذهنیت گرایی کلی گویی و  مقدماتی بودن یک علم اجتماعی است. و اگر تحقیق  کاربردی ای هم هست توسط  تازه واردانی انجام شده که یکی از اسمی ها هم خودشو بهش بچسبونده. شرح یک نشست انجمن علمی ارتباطات را  به عنوان نگاه از درون  هم که دیدید  و وقتی  همه اینها را در کنار بحر طویل مدعیان و کلید داران این حوزه بگذارید. قصه کارگاه آفتابه لگن  و سفره خالی دانشجو و جامعه است.و تو چنین فضایی  هست که هنوز میشه تو کنفراس به عنوان سخنران کلیدی شعر خوند. و سعید مدنی می تونه همون حرفهایی را برا تبیین و ارائه راهکار به مردم بزنه که سی سال قبل هم می شد گفت. خلاصه این که فعلا از تنور این علم نانی برای مردم گرم نمی شود.اگه وضعیت مطبوعات و صداو سیما و روابط عمومی و فیلترینگ و فرهنگ عمومی ما چنین و چنان است بخشی اش به خاطر عدم انباشت دانش کاربردی ارتباطات است.