قدرت تلویزیون

گلایه از تلویزیون و آماده کردن سیلی از اتهامات بر علیه آن ترجیع بند سخنرانی ها و اپوزسیون نمایی های کاندیداهای ریاست جمهوری است.فهرست بلند بالای این جرایم از جانبداری به نفع کاندیدای خاص تا عدم ایجاد شور و هیجان و فضای انتخاباتی در جامعه را در بر می گیرد. چنین اتهامات و توقعاتی از تلویزیون آن را تا حد فعال مایشا انتخابات بالا می برد. انگار که انتخابات به مثابه یک کنش جمعی در جامعه ایرانی مشمول نظریه فرا واقعیت بودریار شده است. به نظر می رسد چنین درکی از فضای انتخاباتی و فرافکنی از درک خنکی فضای واقعی و خواست کارکرد جبرانی از تلویزیون باشد. درکی که در مورد قدرت تلویزیون در مورد ارتباط دادن میزان مشارکت مردم و رای شان به کاندیداهای مختلف وجود دارد خیلی واقعی نمی رسد. در این مورد یکی از بهترین نظریه هایی که قابلیت تبیین موقعیت موجود بین تلویزیون مردم و یک وضعیت اجتماعی را دارد نظریه وابستگی ست در این نظریه عوامل موثر بر رابطه و تاثیر گذاری رسانه بر مردم به سه دسته تقسیم می شود. در دسته رسانه به رسانه های در دسترس و میزان وجهه هر یک و محتوایی که در اختیار می گذارند اهمیت دارد در بخش مخاطب اهمیت اطلاعات رسانه برای فرد و علایق قبلی او و در بخش اجتماع میزان ثبات و تغییر شرایط قابل ذکرند. در شرایط موجود عامل اجتماعی موجب رجوع بیشتر به رسانه می شود . و گستردگی صدا و سیما و انحصاری بودن آن هم وابستگی را بیشتر می کند همچنین اهمیت موضوع نیز بر این وابستگی می افزاید. ولی این منظومه تنها برای کسانی ایجاد وابستگی می کند که در علایق قبلی و دسترسی به رسانه های دیگر انتخابی غیر از صدا و سیما نداشته باشند و که لا اقل در محیطهای شهری در وقایع گوناگون این امر به اثبات نرسیده است .با وجود تمامی ایرادت و کاستی های  غیر عادلانه ای که در تلویزیون وجود دارد.تلویزیون ایران فاقد قدرتی است که متهم آن اتهامات باشد و در بسیاری از رخدادها وقایع بر خلاف خواست صدا و سیما اتفاق افتاده است. و امروز ربط دادن سکون انتخاباتی یا ترکیب کلی آرا به تلویزیون بیشتر از آنکه مبتنی بر سابقع جامعه ایران باشد نوعی فرافکنی و گریز از تحلیل فرهنگی و اجتماعی است.