پروبلماتیک قند و چای

به دلایل و عللی تقریبا معلوم فضاهای عمومی در ایران ماهیتی موقتی پرتابل و چریکی دارند تا افرادی که قرار است به بحث و نظر آزادانه پیرامون موضوع روز بپردازند بعد از انجام عمل بی ردپایی از محل متواری شوند. در چشم اندازی ایرانی می شود موضوعات بحث این فضاها را به مثابه اولویتهای عموم در نظر آورد. در تمامی نظریه های مربوط به برجسته سازی اولویت عموم تابعی از اولویتهای رسانه است و اولویت سیاسی تابع اولویت عموم . تقریبا همین اجماع در مورد تاثیر اندک و فاصله دار متغییر های جهان واقعی بر اولویت عموم هم وجود دارد. دستور کار بلامنازع چند مدت اخیر در این فضاها گرانی است. در موضوع گرانی آنچه شروع کننده بحث بوده ظاهرا شاخصهای جهان واقعی و شکل وقوع گرانی است. رسانه ها به هر دلیل علاقه ای به طرح موضوع ندارند مضاف بر اینکه رسانه اصلی تا حد ممکن در جهت پوشاندن و استتار موضوع حرکت می کند . دستور کار محافل سیاسی ای چون مجلس و دولت هم گرانی نیست. ساخت روابطی که در ایران امروز بین دولت مردم و رسانه ها وجود دارد به گونه ای است که دولت به میزان زیادی از قدرت تعیین اولویت رسانه ها برخوردار است. طبق الگو اولویت مردم هم باید متاثر از اولویت رسانه ها باشد که نیست. یا لااقل به اندازه لازم نیست. این که اولویت مردم بی همراهی رسانه ها چگونه تعیین می شود و مردم بی رسانه تا جه وقت می توانند موضوعی را در دستور کار فضاهای عمومی نگه دارند و تحت چه شرایطی این موضوعات قابلیت انتقال به اولویت سیاسی و حرکت به سوی حل شدن را می یابند و خیلی سئوالات دیگر پاسخ مشخصی ندارند. این اغتشاش در الگوی برجسته سازی موضوعات در ایران لزوم مطالعه ای بومی در مورد چگونگی فرایند برجسته سازی و شکل گیری اولویت عموم در ایران را نمایان می سازد. تا در نگاه به تاریخ تحولات حوزه عمومی کشور از میزان حماسه ها و کرامات کم شده و بر عقلانیت و پیش بینی پذیری روندها افزوده شود.