تلویزیون نوروزی: تناقض مضاعف

اگه مردم سیما را به جای تلویزیون قبول کرده بودند زحمت بیدا کردن سین هفتم از دوش همه بر داشته می شد. ولی با وجود حضور فراگیرتلویزیون نوروزی در نوروز حضوری حاشیه ای دارد و غالبا خودشو یشت چیزی (سریال - فیلم سینمایی -مردان آهنین! و....) قایم می کنه و ظاهرا علاقه ای به بازنمایی متن و معنی اصلی عید و جشن نداره . توان و قدرت تاثیرگذاری و برجسته سازی ای که تلویزیون در مناسبتها و سوگهای مذهبی و طبیعی از خود نشون میده در جشن ها نمودی نداره. اغلب حس میشه که حتی برنامه هایی که مجبورند به خود جشن بیردازند به هر نحوی موضوع و بحثو عوض می کنند تا به وانموده های عید و شادی برداخته نشه. سئوال من به بیان هامونی اینه که این ضعف تلویزون از کجا میاد؟ حتی این ضعف به صورت نهادینه شده در توسعه نیافتگی فرمتهای برنامه سازی مرتبط با جشن و شادی چون واریته و به صورت اختصاصی تر شو و عدم تمایل تلویزون به تربیت شومن بروز یافته است. اگه به تحلیل چندلر از بازنمایی و سئوالاتی که او در مورد هر بازنمایی مطرح کرده رجوع کنیم مهمترین سئوالی که به نظرم باید مطرح کرد اینه که چرا بازنمایی شادی و جشن در تلویزیون مفهومی یروبلماتیک است. عباس کاظمی از جنبه ای دیگه علاقه تلویزیون به بازنمایی رنج و درد را به موعود گرایی ایدئولوژی آن ربط داده است. شاید با تعمییم چنین نگاهی بتوان ضعف تلویزیون در این موضوع را به ماهیت سکولار شادی و نمایش شادی و آداب و آیین رایج شادمانگی و لذت و رضایت در ناسوت ربط داد که با ایدئولوژی حاکم بر تلویزیون ناهمخوان است. هر چند این ایدئولوژی خود با اندک اعتقاد به ذاتمندی تکنولوژی مورد استفاده با آن در تعارض است. چنین تناقضات مضاعفی است که توان تلویزون برای یکسره کردن تکلیف خود با چنین موضوعاتی را از بین می برد. و به سان هملت در کشمکش نیروهای متعارض در سی سال اخیر هیچ قدمی برای رفع مشکل خود با چنین موضوعاتی برنداشته است.