کتاب تازه: درآمدی بر مطالعات ارتباطی

کتاب درآمدی بر مطالعات ارتباطی یکی از منابع منحصر به فرد در حوزه ارتباطات است که تاکید آن بر نظریه های رایج در مطالعات ارتباطی و کاربرد این نظریه ها در حوزه های مرتبط است.
این کتاب رویکرد معناکاوانه در مطالعات ارتباطی را که برخاسته از مطالعات فرهنگی و مبتنی بر روش نشانه شناختی است، معرفی و تشریح کرده و با این اندیشه‌ورزی، از پاردایم غالب در مطالعات ارتباطی که همانا رویکرد انتقالی و مبتنی بر مطالعات تجربی در جامعه‌شناسی و روان‌شناسی و نظریه کارکردگرایی است، فراتر می‌رود.
مطالعات و نظریه‌پردازی‌های فیسک در ارتباطات، امروزه در چارچوب تئوریکی قرار می‌گیرد که به نظریه «دریافت» (Reception Theory) معروف است. بر اساس نظریه دریافت، پیام‌های رسانه‌ای گشوده و چندمعنایی است و مطابق بافت و فرهنگ دریافت‌کنندگان تفسیر می‌شود. به عبارتی، مخاطب سازنده معناست. معرفی دکتر مهدیزاده از این کتاب را تو سایت مرکز مطالعات و توسعه رسانه ها بخوانید.کتاب در 292 صفخه و به قیمت 2200 تومان از سوی مر کز مطالعات رسانه چاپ شده .
جان فیسکه استاد ارتباطات در دانشگاه ویسکانسن مدیسن و متولد بریتانیا و دانش آموخته کمبریج است و علایق کاری او در زمینه مطالعه فرهنگ عامه و فرهنگ توده ای و مطلعات تلویزیون است فیسکه برای ده سال در دهه 80 سردبیر مجله مطالعات فرهنگی در استرالیا بود فیسکه به قابلیت و توانایی مخاطب در خوانش و برخورد فعال با متون رسانه ای مختلف اعتقاد دارد.مهمترین کتاب فیسکه فرهنگ تلویزیون است که در 1987 منتشر شده و کتاب تکست در زمینه مطالعات تلویزیونی به شمار می رود . فیسکه یکی از اولین ارتباط شناسانی بود که نشانه شناسی را در بررسی متون رسانه ای در امتداد سنت فراساختارگرایی به کار برد. همچنین جهت گیری مطالعات ارتباطی و خوانشی که از متون رسانه ای به دست داد موجب برجسته شدن گرایشهایات فمینیستی در زمینه بررسی متون رسانه ای شد. مهمترین کتابهای فیسکه عبارتند از فهم فرهنگ عامه1987- فرهنگ تلویزیون مطالعاتی در مجموعه ارتباطات 1987- خوانش عمومیت 1989- بازی قدرت کارکرد قدرت 1993 - خوانش تلویزیون (به همراه هارتلی) 1986- مقدمه ای بر مطالعا ارتباطی1990- رسانه های جمعی و جامعه پست مدرنیسم و تلویزیون - کانالهای گفتمان - مطالعات فرهنگی در انگلستان- است .(منبع ویکیپدیا)
برای مشاهده نمونه ای از نحوه خوانش فیسکه از متون تلویزیونی به مقاله فرهنگ تلویزیون در ارغنون 19 که لینکش در پست قبل از قبلی آمده رجوع کنید.